Je kan je nauwelijks meer voorstellen, dat het nog maar 7 weken geleden is, dat we zo'n klein pupje in huis kregen. Wat groeit hij hard. Nog even en het pup-achtige is eraf.
En als ik Mojo dan netjes zie zitten in het rijtje bij de honden-cursus, is er toch echt maar 1 de mooiste. Maar ja, dat zegt blijkbaar ieder baasje. Gelukkig maar.
Ook Tristan laat nog iedere dag merken hoe blij hij is met onze Mojo. Dan zegt hij "Mojo, je bent het liefste hondje van de hele wereld", of 'Wat hou ik toch van onze Mojo". Zo lief.
En Harold die knuffelt ook regelmatig met hem hoor.
Ondanks dat hij ook behoorlijk wat kattenkwaad uithaalt, zijn we stapelgek op hem.
Van de week zijn we voor het eerst echt boos op hem geworden; Hij presteerde het om op 1 dag zo'n keer of 8 te ontsnappen uit de tuin (onderdoor de bosjes). In de ochtend 3 keer bij mij. 1x had ik hem net weer binnen het hek gehaald, of hij vertrok weer, het leek er op dat hij er een spelletje van aan het maken was.
Aan het eind van middag (toen ik niet thuis was), presteerde hij het bij Harold zo'n keer of 5 binnen het uur. Dat heeft hem toch een fikse uitbrander en een time-out in de schuur opgeleverd, terwijl Harold ondertussen een extra rol gaas aanbracht (waar ik hem s'ochtend al voor had gebeld). Langs de rechterkant kan hij voorlopig de tuin in elk geval niet meer ontvluchten.
Ik merk dat er meer rust begint te komen. Mojo begint vaker uit zichzelf zijn bench op te zoeken.
Ook s'avonds als het volgens hem tijd is om te gaan slapen, kan het al wel eens gebeuren, dat hij zelf naar zijn bench gaat, zonder dat we iets moeten zeggen.
Van de week is er verder eigenlijk niet veel bijzonders gebeurd.
Donderdag was wel even schrikken. Mojo had ineens een hommel aan zijn keel hangen. Hij wilde spelen met de hommel, die hij naast een drempel zag kruipen, dus heeft hij er wellicht in gehapt (ik kwam een vleugeltje tegen in de gang), waarna de hommel in de tegenaanval ging.
Mojo werd ineens helemaal gek, ging rondjes draaien in de gang en probeerde zijn staart te vangen, daarna ging hij in de kamer rond de tafel rennen, uiteindelijk ging hij piepen om ons een signaal te geven dat er wat aan de hand was, want al die gekke dingen deed hij alleen maar om van het beest af te komen, die aan zijn keel hing. Maar ja een zwart beest aan een zwarte kop zie je niet zo snel, pas toen hij aan het piepen was en ik naar hem toe ging, zag ik de hommel hangen en konden we hem ervan bevrijden.
We hebben Mojo toch maar even extra in de gaten gehouden, want stel je voor dat zijn keel was opgezwollen door een allergische reactie. Maar gelukkig geen nawerkingen.
Hij was zelf toch wel even verschrokken denk ik, want toen we met de fietskar naar de hondentraining gingen gelijk daarna, liet hij zich zonder te blaffen vervoeren. Op de terugweg was hij de schrik weer te boven, en zat hij weer gewoon te blaffen.
Vrijdag nog een leuke wandeling gemaakt met mijn nichtje en Mylo, hun jack russel.
Mylo heeft Mojo inmiddels geaccepteerd, al merk je regelmatig dat hij hem uit de weg gaat. Hij laat zijn tanden in elk geval niet zo vaak meer zien, een enkele keer nog bij hun thuis.